شعر محاورره ای از کارهای پیشینم

تو دختر حسینی و یتیم خطابت می‌کن

 همه کس عالمی و غریب حسابت می‌کنن

واسه یتیمی‌ت ظاهراً اشک حسابی می‌ریزن

 ولی شبیه قولاشون نقش برآبت می‌کنن

سراغ بابا رو نگیر، وگرنه مثل مدینه     

  با ضرب تازیانه شون میان جوابت می‌کنن

گریه نکن تو شهر شام به پیش چشم غافلا   

نمک رو زخمت می‌ریزن کنیز خطابت می‌کنن

سراغ بابا رو نگیر از شامیای نانجیب   

تو آغوش سر بابا،  برده و خوابت می‌کنن

پائیز 80