شعر محلی دزفولی

در سالهای خیلی دور یعنی حوالی سالهای ۶۴ و در ابتدای دوران شاعری اشعاری به لهجه دزفولی می نوشتم که بسیاری از آنها را در دست ندارم. امروز به طور اتفاقی بیتی از آنها را در یکی از داستانهای نویسنده  دفاع مقدس سرکار خانم  نسرین ارتجایی  ( دیدم. بیت این بود:
عراق اندو خریش گل کورده
که هم اوسار موشک شل کورده!
(http://iran1390.com/BBB/AAA/dl/1391/1350%20Dastane%20Kootah%20-%20Sokhan.com%20-%20resalatcd.com/Stories/resalatcd.com%20-%20Story%20-%2030241.htm)

به گمانم اون سالهایی که توی روزنامه اطلاعات کار می کردم - سالهای ۷۵ تا ۸۰- این شعر را در اختیار ایشان گذاشته بودم. کاش شعر کاملش را می توانستم پیدا کنم. آن سالها در دبیرستان مدرس دزفول درس می خواندم. این شعرها را سر صف و مراسم صبحگاهی می خواندم و بعد دست به دست بین  بچه ها می گشت و گاه از دبیرستانهای دیگر سر در می آورد.
یادم می آید خیلی از خاطرات موشک باران را به شعر در می آوردم.  از جمله این یکبار  بعد از موشک باران این شعر رو نوشتم:
عراق اندو خریش گل کورده
که هم اوسار موشک شل کورده
ندونم چب بره سود ا ایکارش
خو شو دور ورون بی شمارش
گووش اور چه سود داشت ای سگ تر؟
که ای ر سود کنی ا گوو گفتر!
... بقیه اش رو بیاد ندارم. اما این بیت مطلع یکی دیگه از شعرهام به لهجه دزفولی بود:
اسم ای شر دلیر و قهرمان دسبیله
مردمش کلشون نمونه می جهان دسبیله

پینوشت۱:
عراق دوباره خری یتش گل کرده که افسار موشک رو شل کرده. نمی دانم  خودش و حمایت کننده های بیشمارش از این کار چه سودی می بردند؟ به او بگو ای سگ خیس! مگر بار قبلی که موشک زدی چه گیرت آمد که این بار چیزی بدست بیاوری ای از گاو گنده تر!

پینوشت ۲: نام این شهر دلیر و قهرمان که مردمش در جهان نمونه اند دزفول است.