تاریک روشنای امید

شعری برای تاریک روشنای امید، 4 سال پس از روز واقعه:

قطره قطره

خروج باران از ریل

صلح را از آشیان کبوتر

جنگ را از باروتِ تفنگ اجدادی

و انسان را

همه را با خود می برد سیل.

بلند شو از خیزابه های ولنگار

میزی برای شام آخر باقی نیست

تیغ را از گلوی ماهی

و پرچم را از کاکل خروس...

به حادثه بگو:

خوش آمدی ای تاریکیِ امید

زین را از اسبی که هِی نمی خورد بردار

بگذار دوشادوشت کمر راست کند

با درخت و باران و یال پریشانِ سُم ضربه ها

مقابل انسانِ بی امید

صف آرایی کن.

22/3/92