قطعه

یک قطعه شعر به نام «قطعه» منتشر شده در شماره 3 نشریه تجربه

سنگ های دانا

سیاه و سفید

روی گودال ها را پوشانده

تو را پوشانده است

اینجا

آسمان تنهاست

پیاله ی دستانم را پیش می برم

مشتی غروب بر می گیرم و باز می گردم

کلاغی آنسوتر

بر شاخه ی خشکیده ای می نشیند

مشتی اسفند زیرِ پر دارد

کبریت می کشد و

بر گلهای از ریشه جدا می پاشد

دودِ اسفند گله ی غروب را سمت گرگ و میش هی می کند ...

تاریک تر می شوم

خورشیدی از کهکشانت را زیر پیراهن پنهان دارم

بر می خیزم

راه می افتم سمت گورستان زنده گان

در راه

خطوط تیره درختان

امتداد جاده را نشانه رفته است

کمی بعد

باران از سمتی باز می گردد

که بادها تو را با خود بردند.