مقاله ای با نام «بررسی شیوه های نقد ادبی در آثار عبدالعلی
دستغیب» که از فعالیت های مشترک من و
آزاده خانم نجفیان است، به تازگی از سوی
مجله ی «ادب و زبان» دانشگاه باهنرکرمان (سال 15، شماره ی 32) منتشر شده
است. این خلاصه ی مقاله است. اگر علاقه داشتید می توانید اصل آن را هم بیابید و
بخوانید:
عبدالعلي دستغيب، يکي از پيشگامان نام دار نقد نو
فارسي است که نزديک به شش دهه از عمر پربار خود را سرگرم پژوهش در امور ادبی و نقد
و تحليل متون ادب فارسی بوده است. نوشته های او در حوزه ی نقد آثار معاصر به بيش
از 100 عنوان کتاب و مقاله مي رسد.
در اين پژوهش شيوه ي نقد عبدالعلي دستغيب با تکيه بر
15 کتاب اوکه در آنها به ادبیات معاصر ایران پرداخته شده، بررسی و تحلیل شده است.
شاعران و نويسندگانی که آثارشان در این پانزده کتاب نقد وبررسی شده، عبارتند از:
جلال آل احمد، مهدی اخوان ثالث، م.ا. به آذین، محمدعلی جمال زاده، صادق چوبک،
غلامحسین ساعدی، سهراب سپهری، احمد شاملو، محمود دولت آبادی، بزرگ علوی، فروغ
فرخزاد، احمد کسروی، احمد محمود، صادق هدایت و نیما یوشیج.
بر پایه ی اين بررسي ها، ويژگي هاي نقد دستغيب را
در پنج مورد زیر مي توان خلاصه کرد:1.
بهره گیری از نثری ساده و متمايل به زبان عاميانه 2. گرایش همیشگی به نقد و بررسی
محتوا و پیام اجتماعی آثار 3. نداشتن روشی روشن و ثابت، 4. حاشیه روی و پراکنده گویی، 5. به کارگیری لحنی تند و پرخاشگرانه.
دستغيب در شيوه ي نقد خود به گونه ای آشکار به نظرات
منتقدان مارکسيست و نظريه ي رئاليسم سوسياليستي گرایش دارد. . همساني روش نقد او و
نگرش یادشده را دستکم در پنج موضوع می توان
بازشناخت: اجتماعي دانستن پدیده ی هنر،
اصالت دادن به هنر رئاليستي، تاکید
بر هنر متعهد، برتري دادن محتوا بر شکل و اهميت دادن به شخصيت و شخصيتپردازي.