اروند، در مد هم قامت خمیده است!

در پسکوچه های خسته ی شقیقه ات

هنوز قلب مردان آینه می تپد

و سایه های کُنار

بوی عاشقانه های لب شط را

از گلدسته های مسجد جامع

می جوید.

« سید صالح » نگران « بهنام » است

بهنام، اما، چه عاشق بزرگی شده است

مرد شده است

با همه ی کوچه های خون گرفته ی شهر

عشقبازی می کند.

تو همان دختری نیستی که بعدها کتاب  « دا » روایت اوست؟

این را سایه ی از پا افتاده ی غروب بندر می پرسد

لنج های پهلو گرفته بر اسکله ی مهتاب

دلپریش و سینه چاک

پاسخ دختر را گوش خوابانده اند

دختر، اما در حال و هوای برادر است.

در سینه ی اروند

لایه لایه بغض، سر بر شانه ی هم گذاشته اند

و نگاه اش،پشت خرمن شرمی خیس پنهان می شود

دوست دارد همیشه در « جزر » بماند

در « مد » هم که قد می کشد

قامت خمیده است

و من به یاد رودابه می افتم

که در سوگ رستم ...!

در حیرت چشمان خون گرفته ات

آینه ی جان جهان آرا

تا هنوز می تابد

و در پسکوچه های خسته ی پیشانی ات

سایه ی رشید متوسلیان

پیداست!

آی خرمشهر!

                 هیجدهم آذر ماه نود و دو