یکی دوبار این شعرها رادر وب گذاشتم اما توسط همسر مکرمه، (سانسورچی بنده در یک کلمه) بی مقدمه و مأخره حذف فرموده شده آمد(نوع فعل را از نظر زمان نپرسید که نمی دانم)و حالا در غیبت چندروزه ی ایشان(همان همسر را می گویم ولاغیر) دوباره این شعرها را در وب گذاشته و از ترس این که همان همسر بالا در ماموریت چند روزه ی خود خواب نما بشودو از موضوع مطلع گردد جهت اطمینان، رمز آن را عوض کرده و کلیدش را بازهم جهت اطمینان بیشتر به دست فردمطمئنی سپردم(جهت رفع هرگونه سوءتفاهمی ،اسم آن فرد مطمئن، عمو پورنگ است باز هم ولاغیر)چرا که شعر هم می تواند کلیدش دروغ باشد (ربطی اگر داشت به ما هم بگویید)بگذریم...
البته این اشعار (رویم به دیوار) به زمان و مکان و فرد خاصی اشاره ندارد و امیدوارم که تدبیرم در نام نبردن فرد یا افراد، موثر واقع شود و کسی به خود نگیرد و پیراهن گران قیمت خود را جر وا جر ننماید.با این همه در همین جا از تمام صنوف از جمله پزشکان،پرستاران، کارمندان،تاکسی داران،قایقرانان،پنچری گیران و یارانه بگیران،دست فروشان ، کلیه فروشان ،خودفروشان و غیره و غیره و غیره ، البته همچنین تمام دانش اندوزان کمال مسرت را دارم(ببخشید )کمال عذرخواهی را دارم به خصوص دانش آموزان امسالم که احساس دوستی با آنان دارم)
و اما...این شعرها در دوره ای که به انفجار نزدیک شده بودم فوران کرد و گدازه هایش، چنین شد
لعنت به منی که ترک «ساری» کردم
بیهوده به شوره ،آب جاری کردم
هرچند معلمم به ظاهر، اما
ده سال تمام ، گلّه داری کردم
***
تا کی باید دم از نداری بزنید
حرف از کسری و چشم یاری بزنید
در مدرسه جای این همه بزغاله
آقای مدیر،گاوداری بزنید
***
در مدرسه نیشخند می بینم و بس
جمعی که همه کرند می بینم و بس
هرچند که چشم برزخی نیست مرا
یک گلّه ی گوسفند می بینم و بس
***
از آن همه اضطراب بیرون آمد
فارغ شد و از کتاب بیرون آمد
گوساله برای دانش اندوزی رفت
مدرک که گرفت، گاب بیرون آمد
***
بهمن نشاطی