هر که از ما سراغی بگیرد
نام آبادی ما خرابی ست...
"منزوی...
بنام خدا...
در ابتدا ممنونم از همه ی دوستانی که به من سر می زنند و برایم کامنت
میگذارند و دوستانی که در پیام های خصوصی شان دوستم دارند و آنها که
صادقانه از نفرتشان برایم می نویسند ...
و از اینکه مدتی نمی توانم به خاطر کسالتم به نظراتشان پاسخ بدهم عذر
میخواهم .
یادم هست همین روزهای سال گذشته روزهای سختی بودند که فکر میکردم
تمام نمی شود و من بین همان دقیقه هاوثانیه ها جا می مانم .. اما تمام شدند
تمام آن دغدغه ها که دوستشان داشتم و رنجم میدادند..شایدعشق چیزی نباشد
جزهمین دوست داشتن های منزوی که میتوانی در چشمهایت پنهانشان کنی ..
در همین اشک ها و لبخندهای معمولی
باورم نمی شود بهار آمد و رفت .. می آید و می رود ..
وچقدر همان بهارهای کسل برایمان خاطره انگیز و دوست داشتنی میشود
مثل دردهای کهنه ای که با آمدن دردهای تازه فراموششان میکنیم و باز هم
دلمان برای همان دردها تنگ میشود ... امسال با وجود کتاب های خوبی که
خوانده ام .. آدم های خوبی که شناختمشان ،دوستان خوب تازه ام وسفرهای
کوتاه وخوب، سال گران و کسالت باری برایم بود،مثل همین حالاکه دلم بسیار
گرفته است ..
غم انگیزاست به خاطر آوردن آنها که تنهایت گذاشتند
و غم انگیزتر فراموش کردن آنها که تنهایی ات را هم گرفته اند...
زیاده گویی هایم را ببخشید من هم می بخشم آنها را که آشفته ام کردند
هوای گریه در این ایستگاه سنگین است
سکوت سرد تو و بغض راه سنگین است
تو خیـــره می شوی اما مرا نمی بینی ..
نگاه می کنـــی و این نگاه سنگین است
غرور له شده ام را چـــرا نمی فهمــی ؟
برای من که زنم گریه ، گاه سنگین است
برای من که نمی بخشی ام نمی دانــی
چقــدر پاسخ ایـن اشتبـاه سنگیــن است
قبــول .. قلب تو را من شکستــه ام اما ..
قبــــول کن که قبــول گنــاه سنگین است
به روی شانه ی من کوه غصه گاهی هیچ
و گاه بار غمی قدر کاه سنگیــن است ...
نبودن تـــو ، غـــم من ، هجـــوم دلتنگـــی
چقـــدر خلوت این ایستگاه سنگین است ..
*اگر نبودم
مرا در چیزهایی پیدا کنید
که دوستشان داشتم..
"زنده یاد بروسان...