دومين مجموعه غزلم با عنوان عطارد، نيمه ارديبهشت ماه همزمان با نمايشگاه کتاب از طريق انتشارات نيماژ عرضه خواهد شد.
عطارد منتخبي از سروده هاي سالهاي 89 تا 92 است .
دو غزل از عطارد را قبلا در همين وبلاگ خوانده ايد ( غزل هاي «تير برق چوبي» و « تو هماني که دلم...» )
باقي غزل هاي عطارد هم در فضايي نزديک به غزل هاي کتاب قبلي ام پيشآمد سروده شده اند اما به لحاظ سبک و مضمون و گاهي زبان، تجربه هاي نو تري هستند.
در صفحه مقدمه عطارد آمده است:
"در نگاه اول عطارد تنها نام نزديکترين سياره به خورشيد است.
سياره اي کوچک اما سنگين که بيش از همه ي سيارات به دور خورشيد مي چرخد و خيلي کمتر از همه به او پشت مي کند، بطوريکه وقتي نيمه ي رو به خورشيدش گرماي شديد را تجربه مي کند، نيمه ي ديگرش بسيار سرد است.
عطارد طبق آخرين بررسي هاي اخترشناسي، خودش ماه يکي از سيارات ديگر بوده است اما گرفتار جاذبه ي خورشيد مي شود و ماه بودنش را فراموش مي کند تا به دور خورشيد بگردد!
ضمنا عطارد ماه ندارد! گويي عطارد فقط خورشيد را دارد!
(هر چه سيارات از خورشيد دورتر مي شوند، به تناسب اندازه يشان تعداد ماههايشان بيشتر مي شود
آنچنانکه عطارد ماه ندارد و نپتون که آخرين سياره منظومه شمسي است سيزده ماه دارد)
منظومه ي شمسي تابلويي ست جامع و شگفت از اصيل ترين پيشآمد بشري ؛يعني عشق که مفاهيمي چون کوچکي و بزرگي، دوري و نزديکي، سردي و گرمي، جاذب و مجذوب بودن، حقيقي و مجاز بودن و... را در آن مي توان به نظاره نشست و من به راستگويي ِ نقاشي شهادت مي دهم که فرموده است:«ان في السموات و الارض لايات للمؤمنين»آيه 3 سوره جاثيه"
تقديم به
چشم هاي غير مسلحي که هنوز عشق را رصد مي کنند
با آرزوي بهترين پيشآمدها....
