دیروز (اول اردیبهشت ۹۳) به همراه آقای شکارسری یه سفر رفتیم اهواز که کارگاه شعر برگزار کنیم برای جشنواره شعر فجر. توی هواپیما دلم حسابی هوایی شد برای پیشکسوتان خوزستانی که سالهاست از جمع دوستان رخت بر بستند و به دیار باقی شتافتند. عزیزانی همچون: مهدی رستگار- عبدالرضا قناد- آرش باران پور- نعیم موسوی- عبدالرحمن بهزاد منش- ...
همینطور یادی کردم از پیشکسوتان شاعر که هم اکنون در بین ما حضور دارند. مثل هرمز علیپور- هرز فرهادی- حبیب اله بهرامی- احمد بقالان- محمد شیدا- عباسیان- مجید زمانی اصل و ...
به همین خاطر چند شعر بیاد آنها نوشتم:
با سرخترین انار نسبت دارد
با عطر تن بهار نسبت دارد
هر کس که ارادتی به مردم دارد
با «مهدی رستگار» نسبت دارد
*
در انجمن بهار استاد آمد
یک شعر شکوفه کرد و آزاد آمد
یک باد وزید و پشت شعری خم شد
«بهزاد منش» که رفت «قناد» آمد
*
خوش باد دل شکسته را بند زدن
با دیدن «فرهادی» لبخند زدن
خوش باد تمام شعرهای خود را
با «آرش» و با «نعیم» پیوند زدن
*
برای مجید زمانی اصل:
با ماه و ستاره ها تبانی دارد
اشعاری در حد جهانی دارد
در گوشه ای از پیاده روهای غریب
هر روز بساط شعر خوانی دارد
*
گمنام ترین شاعر اهواز مجید!
دارد با خود دو بال پرواز مجید
پایان دارد درخت و شعر و گل سرخ
هر روز ولی می شود آغاز مجید
*
دل پا بسته را آزاد کردم
لبان بسته را فریاد کردم
کنار قبر«باران پور» و «قناد»
«نعیم موسوی» را یاد کردم