سلام. حال من خوب است آن قدر که هنوز هم می توانم نام تو را بر
بال هزار قاصدک بنویسم و آسمان را پر از خاطرات اردیبهشتی کنم.
با این حال نمی توانم دلتنگت نباشم، از فاصله ها شکوه نکنم و
... نه! بگذار چیزی از دلتنگی ها به میان نیاورم. دلم نمی خواهد خاطر عزیزت را
مکدر کنم. می دانم که همین واژه های به ظاهر لال هم می توانند عمق تنهاییم را نقاشی
کنند.
گاهی اوقات دوست دارم درختی باشم که هر روز سجاده عشق را در
سایه سارش پهن می کنی و برای سلامتی عاشقان دعا می خوانی. گاهی هم دوست دارم
گنجشکی باشم که هر روز خرده های مهربانی برایش می ریزی.
می خواهم هیچگاه از حضورت بی بهره نباشم.
حالا هم هر شب سیب سرخی زیر بالشم می گذارم تا خواب مهربانیهای
تو را ببینم. همین!