کی برنده شد؟

ابرها می‏خواستند با هم مسابقه بدهند. مسابقه از بالای رودخانه شروع می‏شد و پایانش هم بالای جنگل بود. قرار بود هر کسی برنده شود باد او را روی پشتش سوار کند و یک سفر تا دریا ببرد و برگرداند.

باد لپ‏هایش را باد کرده بود و آماده بود که ابرها را با تمام زورش فوت کند. ابرها هم داشتند دامنشان را جمع می‏کردند و آماده‏ی پرواز می‏شدند. همین که خورشید گفت، یک دو سه، باد یک فوت محکم کرد و ابرها به پرواز درآمدند.

هیچ‌کدام از آن ابرها دریا را ندیده بودند. پنبه‌ای دلش می‏خواست برنده شود و موج‌ها را ببیند. ابر گل‏کلمی دوست داشت از بالای دریا ماهی‏ها و کشتی‏ها را ببیند. ابر دودی اخم کرده بود و در دلش هی تکرار می‏کرد «من برنده می‏شوم، من خیلی زرنگم، هیچ کس مثل من تند نمی‏دود.»

ابرها تند و تند می‏رفتند. تا جنگل راه زیادی نمانده بود. چند روزِ پیش دارکوب به باد گفته بود که جنگل دارد خشک می‏شود. اگر باران نیاید درخت‏ها از تشنگی می‏میرند. باد و خورشید با هم مشورت کردند و تصمیم گرفتند این مسابقه را راه بیندازند و ابرها را تشویق کنند که روی جنگل ببارند.

پنبه‏ای داشت به جنگل نزدیک می‏شد و آن قدر به برنده شدن فکر می‏کرد که جلوی پایش را نگاه نمی‏کرد. یک دفعه یک هواپیمای سفید با سرعت زیاد از توی شکمش رد شد. پنبه‏ای دلش درد گرفت و مجبور شد سرعتش را کم کند. در همین موقع گل‏کلمی هواپیما را رد کرد و از پنبه‏ای جلو زد. ابر دودی هم پایین‏تر آمد تا هواپیما به او نخورد و با سرعت زیاد رفت. پنبه‏ای تا آمد خودش را جمع و جور کند آن‏ها به خط پایان رسیدند.

گل‏کلمی داشت از خوش‏حالی بالا و پایین می‏پرید و می‏خندید، اما وقتی چشمش به چشم‏های پر از اشک پنبه‏ای افتاد دلش سوخت و ساکت شد.

باد گفت: «خوب همه‏ی شما دیدید که گل‏کلمی اول شد، دودی دوم و پنبه‏ای سوم. من نفر اول را می‏برم لب دریا، نفر دوم و سوم هم باید این جا بمانند و ببارند تا جنگل دوباره مثل روز اولش سبز سبز بشود.» بعد یک فوت بزرگ کرد و ابر پنبه‏ای خورد به ابر دودی و رعد و برق زد و چند قطره از ابرها روی زمین چکید. باد دوباره فوت کرد و این بار هم مثل دفعه‏ی قبل فقط چند قطره باران آمد. باد به پنبه‏ای گفت: «این جوری نمی‏شود تو ناراحتی و دلت نمی‏خواهد بباری، باید بخندی و خوش‏حال باشی.» پنبه‌ای گفت: «کمی صبر کنید! هنوز دلم درد می‌کند.» گل‏کلمی جلو آمد و گفت: «حالا که پنبه‌ای حالش خوب نیست، من به جای پنبه‌ای می‏بارم. تا او به جای من برود دریا را ببیند!»

پنبه‏ای، گل‏کلمی را بوسید و گفت: «نه! من مسابقه را باختم. خودم هم می‏بارم. الان دلم خوب می‏شود. با این که خیلی دوست دارم دریا را ببینم ولی دلم برای جنگل هم می‏سوزد. اگر ما نباریم جنگل خشک میشود، تو برو!»

گل کلمی لبخندی زد و گفت: «پس من می‏روم و به همه‏ی ابرهای بالای دریا خبر می‏‎دهم تا بیایند کمک کنند.» ابر پنبه‌ای دست‏هایش را باز کرد و به طرف ابر دودی رفت و او را بغل کرد. در یک چشم به هم زدن آسمان جنگل تاریک شد و باران تندی گرفت.

باد هویی کشید و ابر گل کلمی را با خودش به طرف دریا برد تا با ابرهای پر از باران به جنگل برگردند.