اِلهى اَلْبَسَتْنِى الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتى، وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتى، وَاَماتَ قَلْبى عَظيمُ جِنايَتى، فَاَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يا اَمَلى وَ بُغْيَتى، وَ يا سُؤْلى وَ مُنْيَتى ...
به سويت آمدم با رو سياهي
قدي خم دارم و بار گناهي
دلم را زنده کن با گوشه چشمی
«إلهـی یـا إلهـی یـا إلهـی»
اگر اين راه و رسم بندگي نيست
نصيب من به جز شرمندگي نيست
پشيمانم پشيمانم پشيمان
مرام تو مگر بخشندگي نيست؟
شده پيمانه ام از خون دل پُر
امان از غفلت و جهل و تکبر
گنهکار آمده «يا غافرَ الذَنب»
پشيمان آمده «يا کاشفَ الضُّر»