تو ای سبز گسترده ی آسمانی
همانند شور غزل ناگهانی
که روییده بر دستهایت تبسم
و گل کرده در سفره ات مهربانی
دلم دستمالی است پیچیده در خود
غمی کهنه با بغض های نهانی
دلم مهربان و زمینی است اما
دل توست گسترده و آسمانی
تو ای خانه ی کاگلی یک شب آیا
مرا بر گلیم علی می نشانی...؟