سیب بودن مسیر خوبی نیست، می کند از خودت پشیمانت

سیب سرخی به روی سینی سبز، این چنین کرده اند میزانت
این چنین کرده اند میزانت، پیش روی هزار مهمانت

روزگاری به شاخسار بلند، آزمونگاه سنگ ها بودی
سنگ هایی که زخم ها به تو زد، زخم هایی که کرد ارزانت

یادِ روزی که عابران فقیر حسرت خوردن تو را خوردند
و به صد اضطراب و دلدله چید یک نفر از تَبَنْگِ دکّانت

اینک، ای سیب! شکل خورده شدن بسته ی انتخاب مهمان هاست
تا چه سان می کنند تقسیمت، تا چه می آورند بر جانت

آن یکی پوست کنده می خواهد، آن یکی چارقاش می طلبد
آن یکی تیز می کند چنگال، آن یکی می کَنَد به دندانت

می خوری سنگ، می شوی کنده، می خوری کارد، می شوی رنده
سیب بودن مسیر خوبی نیست، می کند از خودت پشیمانت

سیب سرخی به روی سینی سبز، سرنوشتی سیاه در فرجام...
چندی ای سیب ! سنگ شو که کسی نتواند دهد به مهمانت