هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم
پرم از حس دلگیری که نامش را نمی دانم
تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی
و من دریاچه ی اشکی که دائم رو به طغیانم
بزن نی باز غوغا کن بزن دف شور برپا کن
به هر سوزی بگریانم به هر سازی برقصانم
ببین آیینه وار از حس تصویر تو لبریزم
تو آرامی من آرامم پریشانی پریشانم
اگر شعری نوشتم رونویسی از نگاه توست
که این دیوانگی ها را من از چشم تو می خوانم