شگفتا نگاه تماشایی اش را

شگفتا نگاه تماشایی اش را
شکیبایی اش را، شکیبایی اش را

نشسته ست در گوشه ی خانقاهی
غزل می کند درد تنهایی اش را

من این مرد شبگرد را می شناسم
و آن خشت بالین فردایی اش را

نسیمی هم از نازکی می تواند
به رقص آورد روح شیدایی اش را

شبی هم غم-آوای ساحل نشینان
برآشفت چشمان دریایی اش را

از آن پس به توفان و دریا سپردند
پری های عاشق غم-آوایی اش را

بخوان در دل دشت زخمی "شبانک"
غزل های مجروح صحرایی اش را