ای نخستین بدر هرشب دیدنت را دوست دارم
آسمان در آسمان تابیدنت را دوست دارم
ای خدای خاک وقتی ابرها را می تکانی
از درختی مرده خرما چیدنت را دوست دارم
دست هایت را همان اندازه که شمشیر می زد
وصله وقتی می زند پیراهنت را دوست دارم
آه ای بر چاه عدل کوفه بوتیمار غمگین
گریه کن این ترس از خشکیدنت را دوست دارم
درد اگر بر شانه هایت بود مرهم می نهادم
آه از آن درد دگر،نالیدنت را دوست دارم
تو نه قرآن،نه، سرفرزند را برنیزه دیدی
حکم اگر این است من جنگیدنت را دوست دارم
نه غزل ظرفیتش کم نیست اما دردهایت...
آه بر این بیت ها خندیدنت را دوست دارم
::
من از آن یاس آن که در دستان سرسبز تو خشکید
خارج از باغ آخرین بوییدنت را دوست دارم
دست های تو کلید رازهای سر به مهر است
کمتر از آنم ولی فهمیدنت را دوست دارم
تو همان ماه ِ دلیلِ آفتاب آخرینی
گفتم ای بدر نخستین، دیدنت را دوست دارم