ما آیه های عصر خسرانیم
معجونی از تردید و ایمانیم
عهد الست از یادمان رفته ست
ما اهل نیسانیم، انسانیم
تبعیدمان کرده ست اقیانوس
امواج سر گردان طغیانیم
عالم همه آیات توحید است
با این همه، ما بنده ی نانیم
هم همچنان دلتنگ فردوسیم
هم در صف گندم، فراوانیم
ما آتشیم و عمر ما هیزم
از خاطرات خود گریزانیم
ای آه! اگر سوی خدا رفتی
با او بگو که ما پشیمانیم