داده است به ما شخص خدا سیب زمینی
ها، شخص خدا داده به ما سیب زمینی
گر جزو گیاهان زمینی ست به ظاهر
امّا رسد از سمت سما سیب زمینی
دنیاست اگر مزرعه ی آخرت تو
بهتر که بکاری همه جا سیب زمینی
آری همه جا؛ فرق ندارد که چپ و راست
حتّیٰ تو بکار «اَوسَطِها» سیب زمینی!
در کوه و کمر، دشت و دمن، جنگل و صحرا
هرجا که کند برّه چَرا سیب زمینی
هم روی زمین چمن شهر بکار و
هم در کف استخر شنا سیب زمینی
در باغچه ی کوچه و در جوی خیابان
در خانه و بر بام و هوا سیب زمینی!
بر سنگ کف شرکت و در پشت اداره
در دفتر کار رؤسا، سیب زمینی
گفتی: «چه بکاریم در این جا که بصرفد؟»
آخر چه سؤالی ست رضا؟!... سیب زمینی
باور کن اگر بهره ای از فهم و خرد داشت
می کاشت بشر توی فضا سیب زمینی
در ضمن «رضا» هست رفیق من و چندی ست
هی کاشته با میل و رضا سیب زمینی
می گفت:« چه خوب است که از این همه موجود
بوده ست در این خانه مرا سیب زمینی
در خانه ی ما رونق اگر هست، عجیب است؟
جایی که هی آورده صفا سیب زمینی»
توضیح دهم تا نشود سوء تفاهم
تا خوب بدانی که چرا سیب زمینی
«آدم» هوس سیب درختی که نمی کرد
کِی داشت کسی مسأله با سیب زمینی
البتّه بنی آدم از آن پس، همه خوردند
ماندند من و ما و شما سیب زمینی
بگذار جهان پر شود از لطف حضورش
آن منشأ خیر و بَرَکا سیب زمینی
«ت» از ته «خیر و برکات» آمده این جا
چون بوده و هست اِندِ وفا سیب زمینی
انگار که منظور مرا درک نکردی!
آخر تو بگو نیست کجا سیب زمینی
چپ، راست، عقب، بیخ، بغل، پشت، مقابل
سرتاسر هرگونه سرا سیب زمینی
اصلاً به همین دوروبر خویش نظر کن
در جمع شما کرده چه ها سیب زمینی!
نه، خوب تماشا کن و دقّت کن وبشمار!
ها، حدِّاقل شصت و دوتا سیب زمینی
یا این که بیأنداز در آیینه نگاهی
شاید که ببینی چه بسا سیب زمینی!
گیریم که این بار به حرفم نرسیدی
راهی ست پر از گردنه تا سیب زمینی
امروز در این بیت عجب جمع عجیبی ست؛
من، تو، حسن، آزاده، مُنا، سیب زمینی
اوقات خوش آن بود که با دوست... هدر رفت
اوقات خوش آن بود که با سیب زمینی...
ما درسِ سحر در ره جایی ننهادیم
خواندیم سحر، ظهر، مسا، سیب زمینی
ما گاو نبودیم ولی یونجه گران است
خوردیم به جایش چه بجا سیب زمینی!
آن ماده ی پر فایده در کلّ امورات
آن مایه ی ابقا و بقا سیب زمینی
آن گوهر نایاب که آسان بتوان یافت
آن درّ گران قدر و بها، سیب زمینی
آن در همه کار از همه کس کارگشاتر
آن در همه ره، راه گشا، سیب زمینی
هم در همه داغی ست خنک سازتر از یخ
هم بر همه دردی ست دوا، سیب زمینی
هم در همه رنجی ست، بسی باعث خنده
هم در همه انواع عزا، سیب زمینی
هم عین حیات است و بقا در همه احوال
هم ضدّ هلاک است و فنا، سیب زمینی
دانند زنان بیشتر از اکثر مردان
شش چیز گران است: طلا، سیب زمینی
ما با جُهَلا با بُهَلا کار نداریم
عشق است برای عقلا، سیب زمینی
ایشان همه دانند که در راه تنفّس
یک چیز نیاز است: هوا، سیب زمینی
دریاب تو این نکته و بگذار ببینند
کوته نظران توی غذا، سیب زمینی
گشتیم، نبوده ست، شما نیز بیایید
در گونی هر بی سروپا سیب زمینی
مردم دو گروه اند در این ساحت و قطعاً
از این دو نبوده ست سوا سیب زمینی:
جمعی همه دیوانه و دل بسته ی سنّت
هستند به سبک قدما سیب زمینی
یک عده در این عرصه بسی پست مدرن اند
باید به شان گفت پسا سیب زمینی
ما زنده به آنیم که آرام... بگرییم
ما زنده به آنیم که... ها، سیب زمینی
باید بشوی تا که ببینی که چه خوب است
باید بشوی... «آره یه پا سیب زمینی»
جوری که نباشد پس از آن قابل تشخیص
در پیرهنت کیست؟ تو یا سیب زمینی
این شیوه بیاموز اگر طالب فیضی!