آفرید از گل و آیینه و لبخند تورا
سپس از عطر نفس های خود آکند تورا
مصحف رازی و در صبح نخستین جهان
بر افق با قلم نور نوشتند تورا
بشر و این همه آیینگی و شفّافی؟
از چه خاکی مگر- ای پاک- سرشتند تورا؟
گسترش یافت، افق تا افق، آن زیبایی
وقتی- ای آینه ی حُسن- شکستند تورا
آسمان هرچه بلا بود نثار تو نمود
دید، با این همه، دریادل و خرسند تورا
یازده سرخ گل و سبزی هستی از توست
گر فدک نیست، درختان همه هستند تورا
همه «او» هستی ولال است زبانم لال است
می ستاید به زبان تو، خداوند، تورا