برای من که غمم در قواره ی یک زن
نشسته عشق بدوزد دوباره پیراهن
نه این که دوست ندارم که شاد بنویسم
غمی ست در دل من عاشق غزل گفتن..
منم که شعر شده؟ یا که روح رابعه است
حلول کرده به جای من این چنین در تن؟...
دلم مزارِ شریف هزار خاطره است
هزار و یک شبِ ناگفته هاست قصه ی من
پسند می کنی آخر چگونه مرگم را؟
غم عزیز من! ای مهربان ترین دشمن
گناهکارم اگر عشق اتهام من است..
رگ مرا بزن ای تیغ روزگار ! بزن!..