از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می بیند آن چشمی که باز است
در عکس ها دیدم مزارت را و عمری ست
شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است
از هر غریب و آشنا پرسیدم از تو
گفتند بیش از هر کسی مهمان نواز است
مردی که زانو زد جمل با ضرب تیغش
می لرزد آن وقتی که هنگام نماز است
در باد، بیرق های خونین محرم
در امتداد پرچمت در اهتزاز است
تنهایی ات، تنهایی ات، تنهایی ات، مرد!
بیش از تمام دردهایت جانگداز است
اما نشد - آنقدر اندوهت کهن بود -
بنویسم از چشمان تو شعری که تازه ست