اگر نگویم از آن لاله ها...زبانم لال!

تو ای پرنده به بخت بلند خویش ببال
که آسمان زده بوسه به پای این پر و بال

عبور یک شبه از آن مسیر صد ساله
به دست تو شدنی شد، اگر چه بود محال

ز خاک رفتی و چشم بهشت روشن شد
به دیدن تو و زخم تو ای همیشه زلال

تو مال خاک نبودی، تویی که صحن دلت
ز حس روشن آیینه بود مالامال

به گرد راه تو هرگز نمی رسد دل من
اگر چه اوج گرفته است با دو بال خیال

ز قطره قطره ی خون تو لاله سبز شده
اگر نگویم از آن لاله ها...زبانم لال!