هی چرا در پا شدن یاد جوانی می کند؟

تا که با دیوار، چوبِ در تبانی می کند
قامت رعنای یارم را کمانی می کند

هر چه می پرسم از این مردم نمی داند کسی
آنچه میخی آهنی با استخوانی می کند    

دست بادِ سرد، سنگین هم نباشد باز هم
صورت یاسی جوان را ارغوانی می کند

تازگی در خانه رو می گیرد از من فاطمه
مهربان من چرا نامهربانی می کند

پس چرا دستی به پهلو می زند محبوب من؟
هی چرا در پا شدن یاد جوانی می کند؟

از تماشای پرستویم پریشان می شوم
تا به چشمانم نگاهی آسمانی می کند

باز کن یک بار دیگر چشم هایت را ببین
دارد اینجا زینبت شیرین زبانی می کند