دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
ندارد غیر فرشی کهنه و یک قاب آیینه
ببین خانه تکانی در دل ساده چه آسان است
نبود امسال هم بابا سر سفره نمی داند
که من گرمای دستش را... ولی او در پی نان است
حواسش هست اما با من و دلواپسی هایم
دم رفتن به مادر گفته عیدی لای قرآن است
و کفش کهنه ام را در مسیری تازه می پوشم
وگرنه کفش نو در راه بی مقصد فراوان است
عدالت چون درختی خشک هر شب خواب می بیند
بهاری را که در راه است یوسف را که زندان است