تو شاه شدی شاه من العزة للّه

ای روشنی روی تو تابنده تر از ماه
گیسوی سیاه تو پر از عطر سحرگاه

من عبد شدم عبد تو المنه للعشق
تو شاه شدی شاه من العزه للّه

دل تنگم و دل باخته، دلگیر و دل آشوب
دل رحمی و دل سوخته، دل خونی و دل خواه

کوتاه نشد سایه ی تو از سر این شعر 
هر چند که دستش شده از وصف تو کوتاه

هر قدر شماتت شدی از سوی ذلیلان
هرگز نگرفت آینه ی قلب تو را آه

شد عاقبت از غربت تو خون، جگر تشت
زینب چه کشیده ست در آن لحظه ی جانکاه!