ما چون درختانی کنار چشمه هستیم

از شوری چشم اهالی ترس دارم
از مردمان این حوالی ترس دارم

از خود که گاهی آب هستم گاه آتش
از این دل حالی به حالی ترس دارم

از این که ما مثل دو تا ماهی بچرخیم
در برکه های بی خیالی ترس دارم

هرچند با تو شادمانم لحظه ها را
همواره از آغوش خالی ترس دارم

ما چون درختانی کنار چشمه هستیم
با این همه از خشکسالی ترس دارم

شیرین من! پنهان کن از مردم خودت را
از شوری چشم اهالی ترس دارم