هجده بهار رفت، زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
آغوش خاک‌های زمین منزل تو نیست
دست خدا برآمده در انتظار توست
ماه کبود! روی نپوشانی از علی
دریای تو همیشه دلش بی‌قرار توست
باور نمی‌کنم که تو دور از دل منی
هرجا دلی شکست همان جا مزار توست
بانوی آب‌های جهان! آبروی ما
از اشک تو، عبادت تو، اعتبار توست
شکرخدا که سایۀ تو بر سر من است
چادر حجاب نیست فقط، یادگار توست