آه ای غمت قصیده‌ی بی‌انتها حسین!
غم با دلت عجين شده از ابتدا حسین!
در موی بیدهای جهان مویه می‌کنند
موسیقی عزای تو را بادها حسین!
ای حُسن بی‌بدیل! چه حُسن سلیقه داشت
آن که نهاد نام بلند تو را "حسین"
تا بوده نی به حرمت تو گل نداده است
این است فرق بین نی و نیزه‌ها، حسین!
وقت نوشتن از تو قلم سرخ می‌شود
هم‌خانواده است گل سرخ با حسین
من ماهی قناتم و روز و شبم یکی‌ست
ای کاش می‌رساند به دریا مرا حسین.
ای شعر ناب نام تو را "آب" می‌نهم
تا بعد خواندن تو بگویند: "یا حسین"!