نه جای دارد در غزل‌ها پیچش مویم
نه کافری شد بنده‌ی محراب ابرویم
معمولی‌ام آن‌قدر که پشت سرم هرگز
شهری نیفتد از نفس با عطر گیسویم
گاهی نماز صبح را با چرت می خوانم
گاهی کنار میز چرخم ذکر می‌گویم
گاهی دو دوتا چارتای انتهای ماه
وامی سبک می‌گیرد از دست النگویم
گاهی غزل در گوش بند رخت می‌خوانم
گاهی میان تشت دست از شعر میشویم
از کودکانم سادگی را یاد می‌گیرم
هر شب که می‌خوابند روی هر دو زانویم
این قصر نقلی آسمانی بی‌کران دارد
من هم کنار همسرم یک شاه‌بانویم
حس می‌کنم دنیا بهشت کوچکی دارد
نوزاد خود را صبح‌دم وقتی که می‌بویم