ای که روح تو را کوه ها می شناسند

فارغ از هرچه اما و آیا و زیرا
روح دریایی و رودها را پذیرا

ای که روح تو را کوه ها می شناسند
دست های تو را ریشه های کتیرا

ای تو بشکوه تا جاودان جاودانه
دوستت دارم ای مرد! کوها! کویرا

شکوه اش چیست از بی کسی آن که دارد
آشناتر از آیینه با خود کسی را

از سرت صورتت چشم هایت نگاهت
با توام مهربان! گرد پیری بپیرا!

از نمی دانم امسال یا سال ها پیش
آتشی در من افتاده سوزان و گیرا

در جدال تو با رنج ها، مرگ با کیست؟
ای تو جاوید پایا و جان نمیرا