اگر هر آدمی اندازه ی فهمش سخن می گفت

 
به این آتشفشان شمعی حقیر از سوختن می گفت
چه حسن انتخابی داشت داغش را به من می گفت

چه پرمعنا سکوتی لب به لب می ساخت دنیا را
اگر هر آدمی اندازه ی فهمش سخن می گفت

نه یعقوب نبی تنها که هستی چشم وا می کرد
اگر آن قصه را عشق از زبان پیرهن می گفت

کسی کی با خیال تخت می خوابید در غفلت
اگر آدم به این دنیا از اول راهزن می گفت

تولد مرگ را در پی ندارد مرگ با او هست
بشر کاش از همان اول به قنداقه کفن می گفت

چه تبعید غریبی ماهی غرق فراموشی
به تنگ خویش این دنیای وانفسا وطن می گفت