...عمری که ماند بر سرِ این ایستادگی

ای تیک تاکِ ساعتِ از دست‌دادگی
از رویِ ماه و سال پریدی به سادگی

در زیرِ این کبود که آبی، سیاه شد
آیینگی خوش است و کراماتِ سادگی

من؛ چشم‌های من که پُر از باغ میوه بود
-آن گریه‌هایِ اوّلِ مردادزادگی-

ما با سماعِ ثانیه‌ها چرخ می‌زدیم
دستی به دست عقربه‌ها؛ خانوادگی

این ساعتِ شنی‌ست، ولی زیر و رو نشد
عمری که ماند بر سرِ این ایستادگی

چون ماهیان خسته به ساحل مُشوَّشیم
آزرده از خیالِ به ساحل‌فتادگی

 سر در هوای زلف به تاراج داده‌ایم
ما را خوش است سر به کمندش نهادگی

از شست رفته‌اید در این شصت‌سالگی
ای تیرهای گمشده در بی‌ارادگی

تهران. شنبه، ۲۸ تیر ۱۴۰۴