خانه ها، خانه های محقر

خانه ها، خانه های محقر
خانه های خفه، خواب آور

خانه ها، خالی از پیک و پرواز
خانه ها، بی کلاغ وکبوتر

اهل خانه، چنان خانه خاموش
خانه چون اهل خانه مکدّر

خانه ها، سقف هایی شکسته
خانه ها، شیشه هایی مشجر

خانه ها،خواهر و مادر پیر
خانه ها، کو پدر؟ کو برادر؟

خانه ها، دردهای پیاپی
خانه ها، زخم های مکرر

خانه ها، خانه ها توسری خور
خانه ها، خانه ها، خاک بر سر

خانه ها، کُفریِ فقر و فاقه
خانه ها، ای خدا! ای پیمبر!

دور هم، عده ای سرشکسته
دور هم، جمع های مکسّر

دختران، نوعروسان شرمین
دختران، غنچه گل های پرپر

::

با شمایم، شما، خانه ها، ها!
خانه های مکافات پرور

خانه های چنین گوشِتان باز
خانه های چنین چشمتان تر

خانه های چنین در کسالت
از سرِ صبح تا شب، شناور

خانه های چنین غرقه در لوش
خالی از هر صدف، هرچه گوهر

خالی از آینه، هر چه دیدار
خالی از هر صدا، هرچه باور

خالی از راحت و هرچه خفتن
خالی از بالش و هرچه بستر

::

با شمایم، شما! خانه ها، ها!
ها! شما خانه های محقر

ها! شما خانه هایی که مظلوم
داغ دارید تا صبح محشر

ها! شما خانه هایی که شعری
غیر غربت ندارید از بر

::

خاکتان خوش تر از خون انگور
خشتتان بهتر از سنگ مرمر