هربار تشنه كرد غم‌ات بیشتر مرا

نگذار باز از سفرت بی‌خبر مرا
یك بار هم اگر شده با خود ببر مرا

شكر خدا كه گریه‌ی سیری نصیب شد
هربار تشنه كرد غم‌ات بیشتر مرا

سر را به دامنت بگذارم اگر، سر است
دامن چو می‌كشی، به چه كار است سر مرا

یك بار جای این همه زخم‌ زبان زدن
راحت بگو كه دوست نداری دگر مرا

آه ای خیال دور كه آواره‌ات شدم
یك شب بیا به خانه‌ی خوابت، ببر مرا