که پیش حادثه موم است آهنم بی تو

ز برق حادثه ها سوخت خرمنم بی تو
ز ناله نال شد از مویه مو، تنم بی تو

چنان ز قهر تو از چشم عالم افتادم
که آفتاب نیاید به روزنم بی تو

ز سختگیری هجران و ناتوانی دل
به خود گمان نبرم هیچ کاین منم بی تو

به سردسار زمستان ز پاره های جگر
چه غنچه هاست بُتا، زیب دامنم بی تو

بهار در چمن، ای هم نفس تماشایی است
چو غنچه با دل خونین شکفتنم بی تو

غریب تا شدم از تو، خمیدم از غم دهر
که پیش حادثه موم است آهنم بی تو

ز سست عهدی ات ای فتنه! وقت شد کز درد
معلمانه دل از خویش بر کنم بی تو