در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم

من حفظ کردم مچکرم

وای خیلییییی قشنگه
این شعر باعث شد که مامان و بابام ازدواج کنن

عالی

عالی بود

این اشعار بسیار پر مغز و عارفانه است و مردن در این اشعار به معنی عشق واقعی است نه مجازی و ادعایی زیرا تا عاشق در معشوق فنا نشود و با معشوق یکی نشود سخن از عشق گزاف است و معشوق فقط آن وجود کاملی است که سرچشمه همه خوبی ها است و همه خوبی ها به باز می گردد انا لله و انا الیه راجعون

انصافا استاد از مفاخر شعر وادب فارسی معاصر.زمانی با خود میگفتم با مرگ شهریار غزل مرد ،اما امروز با وجود استاد میگویم که به بلندای تاریخ زنده ایم.

من زنده به عشقم تو مپندار که این بار
صدبار اگر زنده کنی باز بمیرم

شعر استاد بسیار عالی برای من یکی انگار در حقیقت بود و ای کاش این بمیرم زود برسه
زندگی مرگ قشنگیست که به آن دلبستیم
دست کم هر دو سه روز سیر به فکذش هستیم
تَمرکیده بودم به تنهاییِ خویش، مرا تو به اِغوای بیراهه بردی
به دریاچه یِ خَمرِ خالص کشاندی، و در مستیِ چشم من غوطه خوردی
بدون سلامی خزیدی کنارم، ولم کن، کجا من؟ کجا عشق؟
سکوتم رضا نیست پس چشم بردار، میان همه لاعلاجان، چرا عشق؟
کنار تو و لحن بارانی تو اضافه ام، دو خط چتر بی معنی ام من
تو را در بزنگاه دیدن ندیدم، همیشه گرفتارِ کم بینی ام من
حقیقی ترین حالت ذوق یک زن، عجیبی شبیه نفس های دریا
دروغی نشستم به کرسیِ کِذبم، به خود بسته ام نام جعلی خود را
چرا روبرویم دو زانو نشستی، مرا محض چه پیش و پس میکنی عشق؟
به سنگ دلم میخِ تو کارگر نیست، ولم کن تلاشی عَبس می‌کنی عشق

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بیایم به حرم تا که بمیرم

استاد فاضل نظری فوق العاده هستند جسارت به شعر زیبای ایشون نباشه اما مصرع دوم بیت آخر این گونه هم اگر بود به نظر بد نبود
خاموش مکن آتش افروخته ام را
در آتش عشق تو اسیرم که بمیرم

..

استاد فاضل نظری فوق العاده هستند جسارت به شعر زیبای ایشون نباشه اما مصرع دوم بیت آخر این گونه هم اگر بود به نظر بد نبود
خاموش مکن آتش افروخته ام را
در آتش عشق تو اسیرم که بمیرم