شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم

من سایه ای از نیمه ی پنهانی خویشم
تصویر هزار آینه حیرانی خویشم

صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه
هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم

عالم همه هرچند که زندان من و توست
از این همه آزادم و زندانی خویشم

تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست
چون خاطر خود جمع پریشانی خویشم

فردایی اگر باشد باز از پی امروز
شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم*

حافظ مگر از عهده ی وصف تو برآید
با حسن تو حیران غزلخوانی خویشم


*گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
 آه اگر از پی امروز بود فردایی (حافظ)