دو زلفونت شب و روی تو ماهه

دو زلفونت شب و روی تو ماهه
ازین شب، روزگارِ مو سیاهه

دلم شد راهی دریای چشمت
ازین پس کار چشمم رو به راهه

زدست کفر زلفت داد و بیداد
به درگاهت دل مو دادخواهه

دلم تنها به درگاه تو رو کرد
که بی روی تو بی پشت و پناهه

ندارم شاهدی جز چشم مستت
که اشکم شاهد و آهم گواهه

مو خوندم در ازل از نقش چشمت
که خط سرنوشتم اشتباهه

اگر مشک خُتن گفتم به زلفت
خطا گفتم، خطا گفتم، گناهه

که در هر حلقه ی هندوی زلفت
هزاران چین و ماچین عذرخواهه

گرفتی کشور دل را به مویی
که در پشت سرت، خیل سپاهه

چه شد حاصل از این روز و شب ای دل
که موی مو  سفید و رو سیاهه

اگر دستِ دل ما را نگیری
تموم کار و بارِ ما تباهه

دلم پیوسته با لطف مدامت
که لطف دیگرونم گاه گاهه

سماعِ یادِ تو در سینه برپاست
تموم خانه ی دل خانقاهه