مرا به شور رساندی، مرا تكان دادی
مسیح من! كه به این روح مرده جان دادی
نه لقمه ی ملكوت و نه جرعه ی لاهوت
گرسنه بودم و تشنه، شراب و نان دادی
ثقیل بود امانت به شانه های زمین
ستون خیمه شدی، خاك را توان دادی
فرازهای فروزان به خاك بخشیدی
اشاره های درخشان به آسمان دادی
به موجِ خون تو وا شد دریچه های شهود
كه اذن اوج گرفتن به هر اذان دادی
بهشت، بی تپش، آرام و رام می پژمرد
به خون تازه و روشن به او روان دادی
سفر، شریعۀ خونینِ رفتن و رفتن
به این طریقه به من راه را نشان دادی