کوهی را به شانه گرفتم
و اندوهی ابدی را
نشانه رفتم
خانه‌ام دور می‌شد
و ترانه‌هایم
می‌خشکید
زنی
چون روزنی عتیق
پیش چشمم
شکفت
و در گوشم
رازی گفت
که از افشای آن
چند قرن و چهل سال
می‌گذشت.
دوباره پیر شدم
و یاد مادرم افتادم
که تداومِ دردهای دلبندش را
به سینه می‌کوفت
و ناخودآگاه
روح فرزندش را
به آینه‌های مندرس
وصله می‌زد!