گذاشتی که جهان باز امتحان بدهد؟

کسی نبود شما را به ما نشان بدهد
و جای همهمه فریاد یادمان بدهد

کسی نبود بیاید به ناخداییِ ما
و باز پرچمِ توحید را تکان بدهد

قبول کن که همین است حال قافله ای
که هشت سال در این جاده ها جوان بدهد

ولی بدان که سکوتم ز روی کینه نبود
کسی نبود به این نعشِ خسته جان بدهد

کسی نبود و زمین باز کشته می شمُرَد
کسی نبود...خداوند صبرتان بدهد

نشسته ایم به تعبیر خواب و منتظریم
کسی بیاید و بر بام ها اذان بدهد

نشسته ایم که تاریخ مرحمت کند و
برای آخر این قصه قهرمان بدهد

قبول کن که خودت هم مقصّری اینجا
گذاشتی که جهان باز امتحان بدهد؟

گذاشتی که جهان باز با تو حیله کند
و سرنوشت تو را دست این و آن بدهد؟

عزیز همسفرم! رسم آسمان این نیست
که خستگان زمین گیر را زمان بدهد

صدای زاری تان را شنیده ام، اما
کجاست آنکه به این نعشِ خسته جان بدهد

سوال کردی و رفتی؟
بمان که بغض دلم
جواب را که نداده است ناگهان بدهد