ﭘﺸﺖ ﻏﺰﻝ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺷﺪ ﻋﺼﺎﯼ ﺍﻭ ...
ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ، ﺭﻓﺖ ﻗﻠﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺍﻭ
ﺷﺎﻋﺮ "ﺳﮑﻮﺕ ﺿ ّﺠﻪ" ﺯﺩ ﻭ ُﺧﺮﺩ ﺷﺪ ، ولی
ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ
ﺑﻌﺪﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ می ﺭﺳﻴﺪ
ﻫﺮﺷﺐ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﻴﻦ ، ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ
ﭘﺲ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺄﺕ زندان ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺪ
ﺳﻠﻮﻝ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ ﻫﺮ ﺑﻴﺖ : ﺟﺎﯼ ﺍﻭ
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﺭﻭﺍﺡ شب پرست
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺳﺰﺍﯼ ﺍﻭ
ﺯﻧﺪﺍنی ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺷﮕﻔتی ﮐﻪ می ﺷﺪﻧﺪ
ﺟﻼﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻔﺘگی ﻣﺒﺘﻼﯼ ﺍﻭ
( ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ )
:"زن طناز فتنه گر!
از خود بساز لکه ی ننگی برای او"
:"رسوای عشق خود کنمش تا به کام تو
ﻭﺭﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺷﻮﺩ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺍﻭ"
( ﻧﻘﺸﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ )
ﺩﻭ ـ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺯﻥ
ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﻋﺮشی ﻭ ُﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﻴﺎﯼ ﺍﻭ
ﭘﺮ ﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺡ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ، ﺿﺠﻪ ، ﺯﺟﺮ
ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ، ﻧﺎﻟﻪ ، ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ
ﭘﺲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﮑنیش ﻭ ﻧﺴﺎﺯیش ، ﻭﺍﯼ ﺍﻭ!
آن قدر روح خاکی زن در خودش گداخت
ﺗﺎ ﮐﻪ ﻃﻼﯼ ﻧﺎﺏ ﺷﺪ ﺍﺯ ﮐﻴﻤﻴﺎﯼ ﺍﻭ
( ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ )
:"زن محراب و اشک و آه!
نوبت رسیده است به مرگ و عزای او"
:"ﺍﻭ ﺁﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎل پریدنش
ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭﺳﻌﺖ ﺑﺎﻡ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﻭ"
( ﻧﻘﺸﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ )
ﺷﺒﺢﯼ ﺷﻮﻡ بی ﺻﺪﺍ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻣﻴﺪ ﺩﺭ "ﻗﺪﺭ" ﻭ ﺩﺭ "ﻗﻀﺎ"ﯼ ﺍﻭ
ﺧﺮﻣﺎﯼ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ مستِ ﻭﺻﻞ
ﻣﺮگی ﻏﺮﻳﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺍﻭ...