خدا! از تو ممنون و متشکّرم من
تو طنّاز شيرين سخن آفريدي
مگر شاعران کارشان سکّه باشد
هزاران هزار انجمن آفريدي
به منظور گُل خوردن تيم ملي
هزاران زمین چمن آفریدی
برای جلوگیری از عِرق ملّی
کنار زمين، رخت کن آفريدي
تو از آدم و همسرش، مردماني
خفن در خفن در خفن آفريدي
زدی روی دست همه عطرسازان
که از نافه، مُشک ختن آفریدی
مگر کم شود روي گردن کلفتان
رقيب بشر، کرگدن آفريدي
مگر تار و ني را به عزّت رساني
«جليل» آفريدي، «حسن» آفريدي
بشر را شما، نرم، مانند اسفنج
دلش را ولي از چُدن آفريدي
شما «کدکني» را به شهرت رساندي
نسيم آفريدي، گون آفريدي!
شما در دهان بشر، اصل و مرغوب
دو فروند فندق شکن آفريدي
به منظور ارشاد اين خلق گمراه
به ما لطف کرديّ و وَن آفريدي
بني آدم از روح خود تا نترسد
بر آن روکشي مثل تن آفريدي
کمي خاک مرغوب فردوس را هم
به گُل پرچ کرديّ و زن آفريدي
از آن زن که در بيت قبلي سرشتي
شبي شاعري مثل من آفريدي!