آری خدای مُبدع سبکی جدید شد

شب، پشتِ بغض سرخ افق ناپدید شد
دنیا دچار شعر شد و روز عید شد

باران عشق آمد و از خاک دل دمید
صحرا مطابق نظر بایزید شد

از واژه های سوخته، انسان سروده شد
آری خدای مُبدع سبکی جدید شد

این خاک تیره لایق انسان شدن نبود
اما همین که عشق میانش دمید، شد

دریا چکید از قلم شاعران و بعد
هر بیت تازه باد شد...اما نه! بید شد

هر چه پرنده بود ز چشمان آسمان
پر زد به سمت باغ و عکس شهید شد

دفتر دوباره سرد شد و روی این غزل
برفی نشست کم کم و شعر سپید شد