نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم
در این سراب فنا چشمه ی حیات منم
مولوی
دگر نمی روم آنجا که آشنام تویی
در این سراب فنا چشمه ی دوام تویی
خوشا منی که تو آغاز می کنی از من
خوشا دقایق پایان که منتهام تویی
از این به بعد منم ایستاده پشت سرت
ببند قامتی آماده ام امام تویی
مرا نماز نمانده ست تا به عزمی جزم
بلند می شوم انگار در قیام تویی
تو خود حواس مرا پرت کرده ای چه کنم؟
نه در قیام فقط، بلکه تا سلام تویی
کسی که آمد و در دام اسیر ماند منم
کسی که رفته و گسترده است دام تویی
چه روزهای عجیبی ست، من چه خوشبختم
که در مقابلم این روزها مدام تویی
بگو مرا نشناسد کسی مگر با ننگ
منم که غرقه ی گمنامی ام، بنام تویی