صفای اشک به دلهای بی شرر ندهند
به شمع تا نکشد شعله، چشم تر ندهد
امیر قافله ی اشک چشم بیدار است
به دست هر صدفی رشته ی گهر ندهند
هوای چشم تو ای گل هنوز بارانی ست
چرا به مرغ گرفتار این خبر ندهند؟
مباد خون تو ای گل، نصیب خار مباد
به دست هر مژه ای پاره ی جگر ندهند
ز شرم روی تو گلها ز شاخه می ریزند
بگو که قافله را از چمن گذر ندهند
به دست سرو امان نامه ی تهیدستی ست
که گفته است که آزادگان ثمر ندهند؟
مراد اهل نظر گنج بی نیازی هاست
به عالمی نظر کیمیا اثر ندهند
چه جای ناله که در بارگاه استغنا
مجال آه به دلهای شعله ور ندهند
چو شمع رشته ی باریک عمر می سوزد
چرا مجال به «پروانه» تا سحر ندهند؟