تشنه تشنه سوختیم، طاقتی نمانده بود
از حماسه ها، به جز جراحتی نمانده بود
آسمان شكست و ماه، نخل را وداع كرد
صبح را –دریغ و درد – رغبتی نمانده بود
باز فتنه می وزید در مشام دشت ها
فرصتی برای استراحتی نمانده بود
كوه می گریخت، خیبری دوباره می رسید
آه، در قلندران جسارتی نمانده بود
یا كه ذوالفقار در نیام قوم ما نبود
یا كه بود و شور حاج همتی نمانده بود
كاش آخرین ستاره از محاق می گذشت
یا به دوش شعر من امانتی نمانده بود