به قدر هر چه زمین، ز آسمان تان دورم

اگرچه شب زده پرواز و تشنه ی نورم
به قدر هر چه زمین، ز آسمان تان دورم

شما که از خود من هم به من شبیه ترید
خودت قضاوت کن، من به عشق مشهورم؟

بگو چگونه من از خویش پشت پا نخورم
که درّه درّه ام و غرق تپّه ماهورم

سفید و ساده دل و نانوشته بودم، حیف
مدادهای مقدّر زدند هاشورم

بهانه ای است سرودن در این هزاره ی گنگ
هر آن چه گفته ام از خود، تو بوده منظورم

رفوگرانِ تمام جهان، رفیق من اند
عجیب نیست پُر از وصله های ناجورم

بیا و از خر شیطان پیاده شو، ای عشق
مکن به کندن این بیستون تو مجبورم

دوباره شب شد و بر زخم من غزل پاشید
و زخم باعث شعر است، بنده معذورم